-Daniel Blatner.
“Ik ben geïnteresseerd in de uitdrukking van macht door de aanwezigheid van een mens. Ik wil optimisme uitdrukken over de kracht van een mens.” -Robert Capa
Het is gemakkelijk om over reportage te praten, niet ook gemakkelijk om het te doen en succesvol te zijn. Vorig jaar probeerde ik twee jaar lang een fotoreportage te maken voor mijn boek “The Greenland Ice Project”. Maar ik slaagde er niet in omdat:
Fotoverslagen worden altijd bij de hand gehouden! Deze dingen veranderen zo snel
Chris Thorndike kon me een foto laten zien, me precies vertellen wat hij wilde en wat hij schoot… nu moest ik nog een plek vinden voor de foto waar iedereen het mee eens was. Ik moest een plek vinden waar iemand bereid zou zijn om het te fotograferen. Maar niet elke still’n’down duizenden zijn bereid om het te nemen.
Ik was nooit meer dan 30 minuten verwijderd van een reis, het kan 2 uur duren om er te komen.
Een van de tien is niet genoeg!
Ik ben altijd zo bang voor mijn foto’s! Vooral voor fotoreportages moet ik overal mijn camera bij me hebben. Eén halfbakken foto en ik doe een grote stap terug.
Mijn belichting is niet goed, ik bevries, mijn vrienden die meer ervaring hebben dan ik zullen zeggen dat het wazig is!
Oh, nachtmerries! Faalangst, mijn angst voor expertise, voor het maken van fouten in zelfs de meest cruciale opnamesituaties.
8 fotografen zijn in staat om de verbluffende schoonheid van een natuurlijke omgeving daadwerkelijk vast te leggen, Het goede gevoel wanneer je in staat bent om deze schoonheid vast te leggen. Dit is wat verhaal met mij moet vastleggen. 1. Ik neem mijn camera mee zodat ik dingen kan leren en me kan aanpassen aan nieuwe situaties. 2. Ik neem mijn camera mee om de schoonheid van de situatie en de unieke achtergrond vast te leggen. 3. Ik neem mijn camera mee om een fenomenaal onderwerp te fotograferen en de basisprincipes van fotoreportagefotografie te oefenen. 4. Ik neem muziek mee als achtergrondmuziek als ik aan het fotograferen ben.
Ja, ik ben groot qua ervaring, ik heb wat foto’s gemaakt maar ik vind ze niet mooi!
In zestig jaar heb ik vierentwintig generaties fotografen gezien – en als beroepsfotograaf zit ik niet meer in mijn studio en streef ik niet meer naar een plaats bovenaan de lijst. Ik zoek ook graag een relatie met de geportretteerden die anders is dan vijf jaar geleden. Dus als ik met de onderwerpen van mijn foto’s praat en te weten kom wat zij in de beelden ervaren, probeer ik mij te verhouden tot het onderwerp en het object op de foto.
Meer hier: